Kunstfilosofie

Platonov Platonov, een visualisatie van de ellendige sleur van het leven. Hierbij toch een poging tot een filosofische benadering. Wat mij het meeste is bijgebleven is hoe vermoeiend en zwaar deze voorstelling was. Het was bijna een “dramashow” over hoe ellendig het leven van de meester wel niet kan zijn. De aandoenlijke personages strompelen elk op hun manier heen en weer tussen dronkenschap en ontnuchtering. Platonov wordt een wrange komedie over een generaalsweduwe, een arts, een grootgrondbezitter, een stiefzoon, een studente, een paardendief, een jonge moeder en een moordenaar en - last but not least - over een totaal gedesillusioneerde schoolmeester die zijn hele wereld ziet wankelen.   De battle van Sisyphus Wanneer ik erbij stil sta, dan trekt “het wanhopige” mijn meeste aandacht. Het doet me denken aan de mythe van Sisyphus waarbij de wanhopige sleur en energie zich transformeert in zijn eigen geluk. Ik zie dit in de voorstelling onder de vorm van de

Chicon   Le Chicon was een voorstelling vol humor maar ook ontroering. Het begint meteen met de vraag of dat je gelukkig bent en wat geluk juist precies is voor u als persoon. Natuurlijk antwoordt men meteen met ‘het gaat goed’ of ‘ja, ik ben oke/ik ben gelukkig’, maar is dat effectief wel zo? Is dat niet ons alledaagse masker van geluk die we even opzetten, en later terug moeten afnemen? Doorheen de voorstelling probeert hij deze vraagstelling te beantwoorden en te zoeken naar wat geluk nu juist is (voor hem).   Witloof en Gadamer Het mooie aan deze voorstelling is dat Maxime zich zo kwetsbaar opstelt. Bij elke beslissing die hij neemt kijkt hij terug op wat voor een persoon hijzelf is, wat hij wil bereiken en hoe hij dit zal verwezenlijken. Hij probeert de dingen te begrijpen met een begrip van zichzelf erbij. Doormiddel van de witloof probeert hij zichzelf te schetsen aan het publiek, en het contrast is zijn identiteit beeldt hij uit door zijn moeder en vader na te sp

To be or not to be, that’s the question. Maar de prangende vraag dat na een voorstelling wordt gesteld is: “En? Hoe vondt ge het?”. Smaakoordelen, deze smaakoordelen maken mij niet zoveel uit aangezien het toch maar volledig subjectief is. Wat mij daarentegen wel boeide, en wat mijn oordeel ook erg beïnvloed heeft, is de manier waarop de acteurs het saaie verhaal van Hamlet en zijn moeder, weer tot leven wekte. Een live metamorphose Er waren 2 dingen die mijn gedachten tastte terwijl ik naar de show keek, en wanneer dat de show afgelopen was. Elk personage op dat podium heeft verschillende identiteiten. Hij is niet alleen Hamlet, maar miss ook “Stefan” of “vader van 2 kinderen” of “postzegelverzamelaar”, maar vanaf het moment dat hij het podium opkomt, sterft “Stefan de postzegelverzamelende vader van 2 kinderen”. Hij krijgt een volledig nieuwe identiteit, en deze identitetit bestaat ook uit gebreken, alsof het een echt persoon is. Alsof je een Hamlet zou kunnen hebben als vriend.

1e ontmoeting bij de kunst De allereerste ontmoeting met de leerlingen van De!Kunsthumaniora verliep in het begin wat stroef, maar naarmate we “elkaar leerden kennen” kregen we toch wat meer vertrouwen om echt voluit te spreken over de zaken dat ons interesseerden. Maar ik zal beginnen bij het begin. Aan het begin van deze namiddag hebben we een soort van “filosofie roulette” gedaan, hierbij kregen wij (leerlingen van het Xaveriuscollege) enkele filosofische stellingen waarbij we dan met een doorschuifsysteem konden discussiëren met iedereen en zo ook een beeld konden scheppen over de ander. Dan werden we opgedeeld in groepen, en zijn we aan de slag gegaan. Ik ben binnen mijn groep begonnen met de brede stelling: “Wat heeft de kunst nog te betekenen in de 21 eeuw?”. Van hieruit zijn we dan vertrokken met de discussie en hebben we zo enkele gedachten kunnen lozen omtrent deze vraagstelling. In het begin verliep het wat moeilijk omdat het zo'n brede vraag is en dit b