Hamlet: To like or not to like

To be or not to be, that’s the question. Maar de prangende vraag dat na een voorstelling wordt gesteld is: “En? Hoe vondt ge het?”. Smaakoordelen, deze smaakoordelen maken mij niet zoveel uit aangezien het toch maar volledig subjectief is. Wat mij daarentegen wel boeide, en wat mijn oordeel ook erg beïnvloed heeft, is de manier waarop de acteurs het saaie verhaal van Hamlet en zijn moeder, weer tot leven wekte.

Een live metamorphose
Er waren 2 dingen die mijn gedachten tastte terwijl ik naar de show keek, en wanneer dat de show afgelopen was.
Elk personage op dat podium heeft verschillende identiteiten. Hij is niet alleen Hamlet, maar miss ook “Stefan” of “vader van 2 kinderen” of “postzegelverzamelaar”, maar vanaf het moment dat hij het podium opkomt, sterft “Stefan de postzegelverzamelende vader van 2 kinderen”. Hij krijgt een volledig nieuwe identiteit, en deze identitetit bestaat ook uit gebreken, alsof het een echt persoon is. Alsof je een Hamlet zou kunnen hebben als vriend. Hamlet heeft ook emoties, gedachten en een eigen persoonlijkheid, kortom Hamlet is net zoals ons.
Bij de voorstelling waren er geen coulissen, waardoor je een soort van “live metarmorphose” zag gebeuren. Je ziet letterlijk dat iemand zich aan het omkleden is, of een rekwisiet of decorstuk aan het verplaatsen is. Je ziet ze snel iets drinken of misschien zelfs lachen met elkaar. Je kan het als storend ervaren, omdat je deze identiteitswissel liever niet wil zien zodat het gehele stuk stand blijft houden en je je beter kan focussen op het eigenlijke verhaal, maar het feit dat ze dit zo hebben uitgewerkt is volgens mij niet willekeurig gekozen. Ik denk dat ze net het saaie verhaal van Hamlet, dat we al 100x hebben gehoord/gelezen op school of ergens anders, wilde doorbreken en juist een extra “naturel touch” aan wilde geven. Iets dat ikzelf erg sterk vond, maar wel heel goed begrijp waarom het als storend ervaren kan worden. Camus zou hen als ultieme absurde helden beschrijven (om Camus er maar even bij te sleuren).

Rijtje, stoeltje, interpretatie
Het tweede wat mij vaak te binnenschiet, en misschien is het totaal niet relevant en erg banaal, maar ik realiseer me vaak hoe beperkt we zijn als mensen. Ik realiseerde me dat ik beperkt was tot een rij, een stoeltje en dus ook een manier van interpretatie. Het feit dat ik de “open coulissen” kon waarnemen is eigenlijk ook een vorm van een beperking. Ik heb niet kunnen zien, of beter gezegd, kunnen weten hoe het aanvoelt om in het midden of op het balkon te zitten en een bovenbeeld te aanschouwen. De dagelijkse beperkingen schetsen ons beeld op de realiteit, en dat is iets dat me toch wel vaker te binnenschiet. Heel erg onbenullig om mee te delen, maar toch iets waar men vaker stil bij kan staan. Want dat kan ook verklaren waarom een ander totaal geen rekening heeft gehouden met die “open coulissen”.