Plato

Plato over Tuymans' stalen gezicht

Plato vertrekt vanuit het idee dat een kunstwerk een kopie van een kopie is, en dus niet met dezelfde waardigheid kan worden gezien als het originele werk. Dit origineel werk is in zijn opvatting geschapen door God. Niets is oorspronkelijk, maar dankt zijn bestaan aan iets anders. Alle kunst is, volgens hem, maar een subjectieve indruk van de effectieve werkelijkheid.

Plato zou dit hoogstwaarschijnlijk beschouwen als een vorm van plagiaat, aangezien hij er niet in gelooft dat wat Tuymans schilderde, effectief  beschouwd kan worden als een 'origineel'. Tuymans maakte een kopie van de foto die getrokken werd door Katrijn Van Giels, en die foto is meteen ook een kopie van het werkelijke, namelijk het gezicht/voorhoofd van Jean-Marie Dedecker. Enkel het voorhoofd van Jean-Marie Dedecker kan beschouwd worden als het ware origineel, aangezien dit geschapen is geweest door God. Plato zou dit een reproductie noemen van het origineel, en waarschijnlijk ook kunnen bestempelen met 'plagiaat', maar dit niet per se negatief vinden.

Persoonlijk vind ik niet dat het meteen bestempeld moet worden met de term plagiaat. Ook denk ik niet Plato dit negatief vindt. In zijn theorie haalt hij gewoon het verschil aan, en tracht hij tot een antwoord te komen tot wat kunst in het algemeen eigenlijk is. Ik denk niet dat hij een probleem heeft met dat mensen telkens reproduceren van het orginele, maar gewoon een duidelijke scheiding wilt creëren. Hij wilt duidelijk maken wat kunst nu eigelijk is
Ik denk niet dat Tuymans handelde vanuit de intentie om een reproductie te maken, maar om daadwerkelijk een parodie te maken, dat is ook waarom ik het niet onder de term plagiaat kan onderbrengen. Ook heeft hij het niet volledig exact overgenomen, hij heeft nog steeds zijn eigen versie gemaakt. Het is geen kopie aangezien er duidelijke verschillen zijn tussen de foto en het schilderij zelf. Dit is de rede waarom ik het absoluut niet zou beschouwen als plagiaat.



Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Witloof en Gadamer

Chicon   Le Chicon was een voorstelling vol humor maar ook ontroering. Het begint meteen met de vraag of dat je gelukkig bent en wat geluk juist precies is voor u als persoon. Natuurlijk antwoordt men meteen met ‘het gaat goed’ of ‘ja, ik ben oke/ik ben gelukkig’, maar is dat effectief wel zo? Is dat niet ons alledaagse masker van geluk die we even opzetten, en later terug moeten afnemen? Doorheen de voorstelling probeert hij deze vraagstelling te beantwoorden en te zoeken naar wat geluk nu juist is (voor hem).   Witloof en Gadamer Het mooie aan deze voorstelling is dat Maxime zich zo kwetsbaar opstelt. Bij elke beslissing die hij neemt kijkt hij terug op wat voor een persoon hijzelf is, wat hij wil bereiken en hoe hij dit zal verwezenlijken. Hij probeert de dingen te begrijpen met een begrip van zichzelf erbij. Doormiddel van de witloof probeert hij zichzelf te schetsen aan het publiek, en het contrast is zijn identiteit beeldt hij uit door zijn moeder en vader na te sp
Meer lezen

De mythe van Platonov

Platonov Platonov, een visualisatie van de ellendige sleur van het leven. Hierbij toch een poging tot een filosofische benadering. Wat mij het meeste is bijgebleven is hoe vermoeiend en zwaar deze voorstelling was. Het was bijna een “dramashow” over hoe ellendig het leven van de meester wel niet kan zijn. De aandoenlijke personages strompelen elk op hun manier heen en weer tussen dronkenschap en ontnuchtering. Platonov wordt een wrange komedie over een generaalsweduwe, een arts, een grootgrondbezitter, een stiefzoon, een studente, een paardendief, een jonge moeder en een moordenaar en - last but not least - over een totaal gedesillusioneerde schoolmeester die zijn hele wereld ziet wankelen.   De battle van Sisyphus Wanneer ik erbij stil sta, dan trekt “het wanhopige” mijn meeste aandacht. Het doet me denken aan de mythe van Sisyphus waarbij de wanhopige sleur en energie zich transformeert in zijn eigen geluk. Ik zie dit in de voorstelling onder de vorm van de
Meer lezen

Hamlet: To like or not to like

To be or not to be, that’s the question. Maar de prangende vraag dat na een voorstelling wordt gesteld is: “En? Hoe vondt ge het?”. Smaakoordelen, deze smaakoordelen maken mij niet zoveel uit aangezien het toch maar volledig subjectief is. Wat mij daarentegen wel boeide, en wat mijn oordeel ook erg beïnvloed heeft, is de manier waarop de acteurs het saaie verhaal van Hamlet en zijn moeder, weer tot leven wekte. Een live metamorphose Er waren 2 dingen die mijn gedachten tastte terwijl ik naar de show keek, en wanneer dat de show afgelopen was. Elk personage op dat podium heeft verschillende identiteiten. Hij is niet alleen Hamlet, maar miss ook “Stefan” of “vader van 2 kinderen” of “postzegelverzamelaar”, maar vanaf het moment dat hij het podium opkomt, sterft “Stefan de postzegelverzamelende vader van 2 kinderen”. Hij krijgt een volledig nieuwe identiteit, en deze identitetit bestaat ook uit gebreken, alsof het een echt persoon is. Alsof je een Hamlet zou kunnen hebben als vriend.
Meer lezen